36 Ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi [13]. Przymus bezpośredni może być zastosowany tylko i wyłącznie PARP inhibitor wobec osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szczepienia, badaniom sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub izolacji. Ponadto zastosowanie środka przymusu bezpośredniego możliwe jest w odniesieniu do chorych lub podejrzanych o zachorowanie na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną. Ponadto choroba ta stanowić ma bezpośrednie zagrożenie

dla zdrowia lub życia innych osób. Chorobą „szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną”, zgodnie z definicją sformułowaną w art. 2 pkt 4 Ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, jest choroba zakaźna łatwo rozprzestrzeniająca się, o wysokiej śmiertelności, powodująca szczególne zagrożenia dla zdrowia publicznego i wymagająca specjalnych metod zwalczania, w tym cholera, dżuma, ospa prawdziwa, selleck wirusowe gorączki krwotoczne. Jednocześnie ustawa określa katalog środków przymusu bezpośredniego, tj. przytrzymywanie, unieruchomienie lub przymusowe podanie leku. Także Kodeks postępowania karnego (k.p.k.) [14] wprowadza przymus poddania się określonym czynnościom medycznym. Na podstawie art. 74 § 2 k.p.k. oskarżony, a także podejrzany, ma obowiązek poddania się

określonym w tym przepisie czynnościom medycznym, w tym m.in. oględzinom zewnętrznym oraz innym badaniom niepołączonym z naruszeniem integralności cielesnej oraz badaniom połączonym

z wykonywaniem zabiegów na jego ciele, np. pobranie krwi. Ściśle określonych badań można także dokonywać wobec osoby podejrzanej. W sytuacjach przewidzianych w art. 74 k.p.k. można wobec oskarżonego, podejrzanego, a nawet osoby podejrzanej, stosować przymus bezpośredni. Aby regulacje te nie pozostawały fikcją, organy ścigania muszą mieć możliwość wyegzekwowania tych obowiązków, przy czym uprawnionym do stosowania środków przymusu 5-FU bezpośredniego będzie organ ścigania, nie zaś lekarz. Będzie to zatem czynność medyczna wykonywana przez lekarza po zastosowaniu przymusu bezpośredniego przez organy ścigania [9]. Warto także wspomnieć o rozwiązaniach przyjętych w Kodeksie karnym wykonawczym (k.k.w.) [15]. Zgodnie z art. 118 § 2 tegoż kodeksu, w przypadku gdy życiu skazanego grozi poważne niebezpieczeństwo stwierdzone co najmniej przez dwóch lekarzy, można dokonać koniecznego zabiegu lekarskiego, nie wyłączając chirurgicznego, nawet w razie sprzeciwu skazanego. W wypadku sprzeciwu skazanego o dokonaniu zabiegu decyduje sąd penitencjarny. Jeżeli zachodzi ryzyko nagłej śmierci skazanego, o konieczności zabiegu decyduje lekarz. Kodeks karny wykonawczy wprost nie zezwala na zastosowanie środka przymusu bezpośredniego. Niemniej jednak dokonanie zabiegu, np. chirurgicznego, wbrew woli skazanego jest równoznaczne z zastosowaniem przymusu bezpośredniego.